obróć telefon, aby przeglądać naszą stronę
Kim jest przywódca?

Kim jest przywódca?

Spośród licznych procesów i zjawisk, jakie mają wpływ na osiągnięcie przez organizację sukcesu lub niepowodzenia, jedną z kluczowych ról odgrywa przywództwo. Przywódca to osoba, która nie tylko potrafi  inspirować i napędzać do działania cały zespół, ale przede wszystkim potrafi wiązać ze sobą ludzi emocjami i kreować przed nimi wizję jednego, wspólnego celu.

Znaczenie, jakie przywództwo ma w różnego rodzaju organizacjach, zaczęto badać już w połowie XX wieku. Najczęściej definiuje się je jako umiejętność wpływania na jednostkę lub grupę w celu uzyskania pożądanych efektów. Na ten proces składają się nie tylko  działania takie jak ustalanie kierunku  rozwoju, wypracowywanie wizji przyszłości organizacji, kształtowanie kierunku działań współpracowników, ale także takie kluczowe  aspekty, jak umiejętność  motywowania i inspirowania czy pobudzania innych do działania.

Przywództwo wiąże się z przyjęciem na siebie dużej odpowiedzialności, zarówno za organizację i główne kierunki jej rozwoju, ale także współpracowników oraz szeroko pojętą kulturę organizacyjną firmy. W prosty sposób może stać się również kluczem do osiągnięcia trwałej przewagi konkurencyjnej organizacji. Dwa podstawowe podejścia do przywództwa –  transakcyjne i transformacyjne – wyróżnił w swojej teorii Bernard M. Bass. Zgodnie z nią przywództwo określane jako transakcyjne  koncentruje się głównie na motywowaniu za pomocą systemu nagród i kar, a oparte jest przede wszystkim na władzy formalnej. Przywództwo transformacyjne natomiast koncentruje się na  inspirowaniu ludzi i opieraniu się na autorytecie nieformalnym. Przywódca transformacyjny to z dużym prawdopodobieństwem osoba nonkonformistyczna, charyzmatyczna, zmieniająca nie tylko stan rzeczy, ale także marzenia i ideały swoich zwolenników.

Styl przywództwa, jakim kieruje się dany lider, z pewnością  musi być dopasowany do poziomu kompetencji i dojrzałości pracowników. Opierając się na tej teorii  Hersey i Blanchard stworzyli jeden z bardziej skutecznych i powszechnie stosowanych modeli przywództwa, zwany modelem zarządzania sytuacyjnego. Zgodnie z ich teorią dobry szef to taki, który wie, czego potrzebują jego pracownicy i – w miarę możliwości swoich i organizacji – im to zapewnia. Pracownik, którego charakteryzują niewielkie jeszcze umiejętności, prawdopodobnie potrzebował będzie kierowania w sposób bardziej autorytarny i nastawiony na zadania; będzie musiał też być częściej monitorowany i na bieżąco informowany o błędach, jakie popełnia w swojej pracy, praktyczne informacje i wskazówki na tym etapie mogą być dla niego cenniejsze od emocjonalnego wsparcia. Wsparcie emocjonalne staje się znacznie bardziej istotne przy zarządzaniu pracownikami, którzy posiadają już wystarczającą wiedzę i umiejętności potrzebne do wykonywania powierzonych im zadań.

Kluczowe znaczenie ma także dopasowanie stylu przywództwa zarówno do etapu rozwoju organizacji, a także dojrzałości zawodowej całego zespołu. Współcześnie przywództwo stało się pojęciem relacyjnym; istotą tego procesu wydaje się być bowiem dwustronna relacja między liderem a pracownikami. Dlatego też dla lidera najważniejsze wydają się być  kompetencje społeczne – przede wszystkim umiejętność skutecznego komunikowania się i rozumienia tak  potrzeb jak i stanów emocjonalnych innych czy też asertywność oraz umiejętność  zarządzania konfliktem w organizacji.

Skuteczny lider wie, jak wyznaczać nowe cele organizacji oraz jaką strategię przyjąć przy realizacji tych, które już wcześniej zostały obrane. Wierzy w siebie i jest stabilny emocjonalnie, nie jest nadwrażliwy, nie szuka sensu działania w każdym najmniejszym drobiazgu i szczególe, ale potrafi przyjąć szerszą, holistyczną perspektywę. Cechują go zdrowy rozsądek, umiejętność logicznego myślenia, uzasadniony krytycyzm oraz świadomość możliwości posiadania przez innych czasem zupełnie odmiennych perspektyw, niż jego własna. Dobry przywódca chwali swoich podwładnych, docenia ich, słucha, wspiera, zachęca do podejmowania nowych wyzwań. Nie brak mu także poczucia humoru,  potrafi żartować, ale także skutecznie nadzoruje i potrafi ryzykować. Daje tak potrzebne  przyzwolenie na popełnianie błędów i ponoszenie porażek i nie karze za nie swoich pracowników.

Dobrego lidera charakteryzują takie cechy jak entuzjazm, uczciwość, sprawiedliwość czy pewność siebie. Sukces przywódcy wydają się więc określać jego wrodzone predyspozycje, a także nastawienie do siebie i świata, ludzi, z którymi współpracuje. Jednak kompletowanie jednego zespołu cech przywódczych, które  można byłoby nazwać uniwersalnymi,  w praktyce jest niemożliwe. Dzieje się tak głównie dlatego, że wybór konkretnego lidera jest zawsze musi być  uzależniony od aktualnej sytuacji w organizacji – niemożliwe jest znalezienie lidera, który sprawdzi się w każdych warunkach. Najlepsi liderzy to tacy, którzy potrafią być na tyle elastyczni w swoich zachowaniach, by umiejętnie dopasować się do zmieniających się wymagań środowiska, ale równocześnie  pozostają wiernym swoim fundamentalnym zasadom, którymi kierują się w swoim życiu zawodowym.

Aby dobrze przewodzić innym w organizacji, potrzeba widzieć i  chcieć więcej niż inni, poznać tajniki współpracy oraz sekrety skutecznego motywowania innych, ale przede wszystkim – samemu trzeba nieustannie dążyć do ciągłego rozwoju, żadne bowiem słowo nie będzie tak cenne jak przykład dany samym sobą.

Newsletter

Zapisz się do naszego newslettera i bądź zawsze na bieżąco ze światem rekrutacji.

Podając swój adres e-mail akceptujesz naszą politykę RODO oraz sposób przetwarzania danych osobowych.